Er zijn mensen die denken dat trouwambtenaar zijn vooral gaat over “de tekst mooi voorlezen” en “de ringenmomentjes begeleiden”.

Maar wie dit werk echt kent, weet dat het veel dieper gaat.

Elke keer als ik een bruidspaar ontmoet, ontstaat er iets bijzonders.

Je begint met een drankje en twee mensen die een beetje zenuwachtig tegenover je zitten. Maar naarmate ze vertellen over hoe ze elkaar leerden kennen ontstaat er een band die nauwelijks uit te leggen is.

Ik krijg hun herinneringen toevertrouwd.

Hun kwetsbaarheden.

Hun toekomstplannen.

En soms zelfs de stukjes die ze nog nooit hardop hebben uitgesproken, behalve tegen elkaar.

En als ik die verhalen tijdens de ceremonie mag bundelen tot woorden die raken, gebeurt er iets magisch: we worden een klein team.

Zij vertrouwen mij met hun liefde, en ik geef die liefde terug in zinnen die hen laten lachen, ontroeren en soms even stil laten staan.

Misschien is dat waarom bruidsparen soms vergeten dat ik “de professional” ben,

en veel meer iemand word die echt even deel uitmaakt van hun dag.

En dan gebeuren er van die momenten die ik nooit vanzelfsprekend neem…

Zoals wanneer ze na afloop me vasthouden alsof ik al jaren bij hun vriendenkring hoor.

Of wanneer ouders me bedanken alsof ik iets onmisbaars heb gedaan.

Of wanneer iemand vraagt: “Je blijft toch wel even mee-eten, hè?

En ja soms zelfs een cadeautje geven met de woorden: “Omdat jij onze liefde zo mooi hebt gevangen.”

Soms eindigt een bruiloft alsof ik een BN’er ben: applaus bij het afscheid en mensen die nog snel een foto met me willen. (bloos. Deze blijf ik bijzonder vinden maar ga er steeds meer van genieten)

Andere eindigen met tranen, knuffels…

En soms eindigen ze met twee kussen op mijn wangen, spontaan, warm en volledig vanuit het hart.

Dat is het mooie van dit werk:

Ik verbind hun liefde, maar zij verbinden ook iets in mij.

En elke keer weer besef ik:

Liefde vieren is niet mijn baan.

Het is mijn privilege.